* Меҳрнома
Роҳи зиндагӣ пурпечутоб аст. Мардум ба роҳи тайнамудаи одамоне, ки умри дароз дидаанд, ба кору пайкор ва обрӯю эътибори онҳо баҳо медиҳанд. Кам одамоне ёфт мешаванд, ки аз зиндагии худ розӣ бошанду бо ифтихор роҳи ҳаёти хешро пеши назар оварда, аз зиндагии бобарорашон қиссаҳо гӯянд.
Мехоҳам, аз зиндагиномаи як тан омӯзгор, ки аз мардони шарифи деҳаи Рӯмон асту мақому манзалати хеле баландро соҳиб аст, нақл намоям. Вақте саҳифаҳои рӯзгори омӯзгорро варақгардон мекунем, мебинем, ки ӯ тамоми умр некӣ кардаасту аз бадиҳо гузида, алайҳи бадиҳои ҷамъият хастанопазирона мубориза бурдааст. (далее…)