Имрӯз миллати тоҷик шоҳиди он гардид, ки бадхоҳи касон ба мақсад нарасид. Ниятҳои нопокашон амалӣ нагардида, гуруҳи ҷиноятпеша нобуд гардид. Тоҷикистони азизи мо имрӯз бо ибтикори Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳамаи соҳаҳои ҳаётан муҳими ҷумҳурӣ ба пешравиҳои хело назаррас ноил гашта истодааст.
Мо ҳеҷ гоҳ ба суханони бардуруғу иғвогароёна ва амалҳои нопоки Маҳмадбоқиру Шерзамонову Улфатхоним ва ҳаммаслаконашон фирефта намешавем, зеро мо ончи ки дар дохили ҷумҳурӣ шуда истодааст бо чашми сар дида истодаем. Бо нишондодҳои хоҷагони хориҷӣ ба террористу ифротгаро мубаддал гардиданд. Чи хеле, ки Пешвои миллат доим таъкид менамоянд «Терорист- миллат, дин ва мазҳаб надорад».
Яке аз воситаҳои асосии ба доми идеологияи нодуруст ҷалб намудани ҷавонони мо хусусан мардуми сарбаланди ВМКБ ин ҳуҷуми фарҳангӣ-иттилоотӣ аст, ки ба воситаи шабакаҳои гуногун, рӯзномаву маҷаллаҳо, садо ва симо ба роҳ монда мешавад. Гуруҳҳои манфиатҷӯе, ки дар хориҷ аз кишвар фаъолият доранд бо роҳу воситаҳои гуногун амнияти моро аз рӯи хислати ноҷавонмардона халалдор намоянд. Ҳастанд нафароне, ки андешаи миллии созанда надоранд ба доми чунин хоинони миллат афтода гумроҳ мешаванд. Хоҳиш карда мешавад, то ҳушёр бошанд ва зиракии сиёсии худро аз даст надиҳанд.
Дар ин замони пуртазод имрӯз бояд андешаву гуфтор ва рафтори ҳар фарди дилсӯзи миллат ба манфиати давлату арзишҳои миллӣ нигронида шуда бошад. Инсони дилсӯз дар Ватани хеш ободкориву созандагиро аз хонаву дари худ, кӯчаву маҳаллаи худ оғоз менамояд. Шукр, имрӯз чунин ҷавонони банангу номус кам нестанд. Вале, сад афсӯс, ки модари тоҷик баъзан мисли Муҳаммадбоқиру ҳаммаслаконаш барин шахсони носипосро ба дунё овардаву шир додааст, обу хоки ин Ватан ононро дар канораш парваридааст.
Беҳуда нафармудаанд:
Ҳар ки бо душмании халқ равон аст чу баҳр,
Зуд бошад, ки сари хеш чу гирдоб хурад.
АҲЛИ МАОРИФИ НОҲИЯИ АЙНӢ