Дар масири 30 соли соҳибистиқлолии мамлакат бо талош ва саъю кӯшиши Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон кишвари мо аз давлатсозӣ ба давлатдории миллӣ собитқадамона гузашта, сатҳ ва зиндагии мардум куллан беҳтар гардид. Дар ин фосила 87 маротиба зиёд шудани музди маош ва 54 маротиба афзун шудани даромади аҳолӣ бозгӯи гуфтаҳои болоӣ мебошад.
Коршиносони масоили сиёсиву иқтисодӣ ҳадс мезананд, ки агар дар Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандӣ ба вуқӯъ намепайваст, хисороти моливу ҷонӣ намешуд, имрӯз мамлакати мо ба як давлати мутараққӣ мубаддал мегардид. Худи Сарвари давлат низ дар як суханрониашон низ таъкид дошта буданд, ки мо барои пешрафти мамлакат ва созанлагиву бунёдкорӣ шурӯъ аз соли 2000 -ум оғоз бахшидем. Пас имрӯз, ки мамлакати мо тӯли 20 сол ба чунин дастовардҳо ноил гардидааст, месазад барои корномаҳо ба халқ ва ба роҳнамоии халқ аҳсант гӯем.
Аммо ҷаҳони мутаммадин, қудратталабии давлатҳои абарқудрат вазъи сиёсии ҷаҳонро ҳассос намудааст. Мо аз вазъи сиёсии иқтисодии кишварҳои Шарқи Наздик ба хубӣ огаҳӣ дорем. Вазъият дар Ҷумҳурии Украина, ҳамсояи кишвари мо – Афғонистон ба ҳама маълум. Дар чунин вазъи нобасомонии ҷаҳон танҳо кишваре орӣ аз ин газандҳо мегардад, ки муттаҳиду тифоқ бошад. Таҷрибаи талхи аввали солҳои навадум ҳар як сокини кишвари моро ҳушдор медиҳад, ки ҳушёриву зиракии худро аз даст надиҳанд. Танҳо маърифати баланд, дӯст доштани обу хоки Ватан, ҳисси худшиносӣ метавонад, моро дар муқобили ин ҳама носозгориҳо эмин дорад.
Вазъе, ки имрӯз дар минтақаи Кӯҳистони Бадахшон рух дода истодааст, моро бояд ба ҳамдилию тифоқӣ даъват намояд. Бо айби иддае аз тундравон, зӯргӯён дар шаҳри Хоруғ гирдиҳамоии ғайриқонунӣ доир гардида, гирдиҳамомадагон талаби истеъфои раиси вилоят, раиси шаҳри Хоруғ, раиси ноҳияи Шуғнон, прокурори вилоятро карда, даст ба харобкорӣ заданд. Чун талаботи ғайриқонунии онҳоро ҷониби Ҳукумат напазируфт, онҳо вазъро боз ҳам муташанниҷ намуданд. Талабгорон, ки озодии як идда ҷавонони олами ҷиноиро мехостанд, чун ба мақсадашон нарасиданд, пас аз парокандагӣ бо истифода аз яроқҳо, ки бо роҳи ғайриқонунӣ ба даст оварда буданд, роҳи байналмилалии “Душанбе – Кулма”-ро дар қисмати роҳи ноҳияи Рӯшон бевосита дар наздихатти сарҳади давлатӣ бастанд. Ба ин кор ба онҳо зархаридони хориҷӣ низ ҳамроҳ шуданд. Онҳо мехостанд, амалҳои террористӣ анҷом дода, минтақа ва баъдан кулли ҷумҳуриро ба вартаи нооромӣ табдил диҳанд. Аз ин рӯ, мақомоти қудратии кишвар амалиёти вижаи зиддитеррористиро оғоз бахшиданд.
Аз тамоми сокинони ваҳдатшиори мамлакат даъват ба амал меорем, ки дар ин рӯзҳои ҳассос паҳлӯи давлат ва Ҳукумати кишвар бошанд, хосса аз мардуми сарбаланди Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон даъват ба амал меорем, ки ба ҳар гуна иғвову дасисаҳои гурӯҳи террористӣ бо роҳбарии Муҳаммадбоқир Муҳаммадбоқиров дода нашаванд. Даъват ба “адолат”, “ҳақиқате”, ки иддае аз манфиатхоҳон мекунанд, фарҷоми хуб надорад. Онҳо ба ҷузъ аз манфиатҳои хоҷагони хориҷии худ ягон андешаи миллӣ надоранд. Барои онҳо мубаддал гардидани Тоҷикистон ба як кишвари ҷангзада беҳтар аст аз ҳама неъматҳо.
Мавлуда Шарифзода,
вилояти Суғд