Ҳар як халқу миллат сулҳу субот дӯстиву рафоқат ваҳдату ягонагиро орзу дорад, зеро фақат дӯстиву рафоқат ваҳдату ягонагӣ инсонро хушбахт менамояд. Аммо афроде ҳастанд, ки мехоҳанд ин орзуи тамоми аҳли башарро барҳам диҳанд.
Чун аз расонаҳои ватаниву хориҷӣ огаҳӣ пайдо намудем, санаи 29. 07 соли равон дар деҳаи Себистони ноҳияи Данғара як гурӯҳи бадхоҳон сайёҳони хориҷиро бо нақлиёт пахш намуда, гӯё ба садама дучор шуда бошанд ва бо ҳамин амалиёти нопок риштаи умри чанд нафарро барканданд. Аз рӯйи маълумотҳо чор нафар сайёҳони хориҷӣ ба ҳалокат расида, чанд тани онҳо бо ҷароҳатҳои вазнин бистарӣ шудаанд. Албатта, ин кирдори онҳо беҷавоб нахоҳад монд. Зеро ҳар амал подоши худро дорад. Набояд ин ҳикмати ҳаётиро фаромӯш кард:
Ҳар ки бо душмании халқ равон аст, чу баҳр,
Зуд бошад, ки сари хеш чу гирдоб хурад.
Аз ҳисоби ин ҷинояткорон як нафар аз тарафи мақомоти қудратӣ дастгир, чанд нафари дигар нобуд шуда, якчанд нафар дар ҷустуҷӯяенд.
Мо, аҳли кормандони шуъбаи маорифи ноҳияи Бобоҷон Ғафуров аз ин амали ноҷавонмардона сахт андӯҳгин буда, ба пайвандону наздикони ин шахсон ҳамдардии бепоён изҳор менамоем. Зеро воқеан ҳам, ин кирдор боиси ангезаи нафрати ҳамдиёрон гардида, мардумро ба ҳамдилию сарҷамъӣ водор менамояд.
Оянда мо, аҳли кормандони шуъбаи маориф баҳри рух надодани ин ҳодисаҳои нанговар тасмим гирифтаем, ки корҳои тарбиявию фаҳмондадиҳиро дар байни ҷавонону наврасон боз ҳам ҷоннок намоем ва насли созандаву бунёдкор тарбия намоем.
Аҳли маорифчиёни ноҳияи Бобоҷон Ғафуров