Мо, кормандони маориф худро уҳдадор месозем ва вазифадор ҳастем, ки насли замони соҳибистиқлол – наврасону ҷавонони ин диёри саодатборамонро бо ифтихору сарбаландӣ дар рӯҳияи баланди ҳимоятгарони истиқлолу озодии кишвар, ҳифзи марзу буми Ватан ва амнияту ҷомеаро тарбият намуда, таълиму тадрис медиҳем.
Аз остонаи мактаб, дар тадрисҳои беруназмактабию беруназсинфӣ ва иловагӣ корманди соҳаи маорифро эҳсоси касбӣ фаро мегираду гирифтааст, ки меҳанпарастӣ, садоқат ба Ватан, миллат, Президенти маҳбубамон, ҳимояи ҳар ваҷаб замини Тоҷикистони соҳибихтиёр, баланд бардоштани ҳувияти ворисият аз марзу буми мамлакат дар ниҳоди толибилмон, худшиносиву худогоҳии миллӣ, таҳким бахшидани Истиқлоли давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ гарму самимӣ сухан мегӯянд. Ин самти касбият, муҳаббат ва садоқати омӯзгории ҳар як фидоии мактабу маорифи миллӣ аст.
Ҳангоми машғулиятҳои кушоди фаннӣ, инчунин дар бораи лаҳзаҳои таърихии таъсиси Артиши миллии Тоҷикистон ва хизматҳои бузурги Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ёдовар бояд шуда, расидан ба қадри заҳматҳои Сарфармондеҳи Олии Қувваҳои Мусаллаҳи мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва сулҳу суботи саросарӣ ва оромиву амнияти кишварро ба шуури онҳо зеҳннишин намудан вазифаи касбии ҳар як омӯзгор мебошад. Наврасону ҷавононро ба ҳушёриву зиракии сиёсӣ даъват карда, дар қалби ҳар якашон эҳсоси ҳамешагии пойдории манфиатҳои миллӣ ва давлатиро афзун гардонидан ҳувияти касбии омӯзгорон ба ҳисоб меравад. Ин дар навбати худ уҳдадории ҳар як омӯзгор дар самти маорифи миллӣ мебошад.
Омӯзгорони варзида ва соҳибэҳтироми вилоят бо афкору андешаҳои худ дар тарбияи ҳисси ватандӯстиву ваҳдатшиории наврасону ҷавонони саодатёри Ватан ширкат менамоянд. Дар ин масир дар барои таърихи таъсисёбии Қувваҳои Мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон, корнамоиҳои фарзандони барӯманду фарзонаи Ватан, ҳифзи марзу бум, эҳтироми арзишҳои миллӣ, баланд бардоштани ҳисси ватандӯстиву ифтихори ватандорӣ дарсҳои иловагии мақсаднок гузаронидани омӯзгорон ба ҳукми анъана даромадааст.
Қувваҳои Мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон зодаи даврони Истиқлоли давлатӣ ва яке аз дастовардҳои муҳими он ба ҳисоб меравад ва хизмат дар сафи Артиши миллӣ ифтихордори ҷавонони далеру бебоки Ватан маҳсуб ёфта, раванди тарбияи ҳарбӣ-ватандӯстӣ, садоқат ба обу хоки диёри куҳантамаддуни тоҷик, дарси худшиносиву худогоҳии наврасон дар оғӯши муассисаҳои таҳсилоти миёнаи умумӣ, аз ҷумла толибилмони вилояти Суғд сарчашмаи пок доранд..
Дар оғӯши мактаб наврасонро барои хизмати Ватан – Модар омода намудан, тарбияи ҳарбӣ – ватандӯстӣ, дӯстиву бародарӣ ва рафоқати бегазанд толибилмонро ба ҳадафҳои накӯ, пурманфиат ва садоқатмандӣ бурда мерасонад.
Бояд ба наврасон ҳушдор дод: Ватандӯстӣ сарномаи хоно дошта, дар ин масир Артиши миллии Ҷумҳурии Тоҷикистон 23 – юми феврали соли 1993 бо азму талошҳои шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар заминаи хушку холӣ таъсис ёфта, марҳалаҳои ниҳоят вазнинро тай кард ва имрӯз ба сипари боэътимоди Ватан ва таъминкунандаи амнияти мамлакат мубаддал гашта, мактаби ҷасоратмандӣ, дӯстиву рафоқати миллӣ шинохта шудааст.
Дар ин росто, омӯзгорон, он касоне, ки баҳри ғановати маънавиёту донишу ҷаҳонбунёдии насли наврас камар бастаанд, уҳдадор ҳастанд, ки дар тарбияи маънавии ҷомеа ва баланд бардоштани мафкураи қишрҳои гуногуни ҷомеа, бахусус наврасону ҷавонон дар рӯҳияи меҳанпарастиву худшиносии миллӣ саҳму нақши созгор дошта бошанд. Омӯзгорони мо имрӯз ва ҳамарӯз вазифадор ҳастанд, ки баҳри амалӣ гардидани ҳадафҳои миллӣ ҳамаҷониба кӯшишу ғайрати худро сафарбар намуда, дар баланд бардоштани сатҳу сифати таълим, таҳкими ғояҳои ватандӯстӣ саҳми арзишманди худро мегузоранд.
Ба тинати поку беолоиши наврасону ҷавонон рафтори нопоку разилона ва ғайриинсонии террористону гуруҳҳои ифротгарӣ, хоса рафтори нохалафонаи Мамадбоқиров Мамадбоқир Карамалишоевич
таъсири басе номатлуб гузошта, ба ташаккул ва ахлоқи онҳо нақши нобасомони тира мегузорад, ки мо онро маҳкум менамоем.
Ақли солим, хиради воло, масъулияти дӯст доштани Ватан, падару модар аз ҳама азиз буда, ҳамеша пеши роҳи ифротгариро бояд гирем.
