Таҷриба ва омилҳои сулҳи тоҷикон ба ақсои олам собит сохт, ки миллати тоҷик дорои фарҳангу тамаддун ва таърихи бою рангин буда, бо такя ба хиради азалии халқи соҳибфазилат ба даргириҳои дохилӣ хотима бахшид, кишварро аз харобӣ, миллатро аз парокандагӣ, Ватани маҳбубро аз нобудӣ наҷод дод ва бо ҳамин намунаи беназиру қиёснопазири таҷрибаи сулҳофариро барои мамлакатҳои дигар равшану болиғ, бунёдӣ ва комил нишон дод.
Мардуми сарбаланди тоҷик дар зарфи 25-соли пойдории Ваҳдати миллӣ ба дастовардҳои беназирии иқтисодӣ комёб гардиданд. Баъди ба даст овардани сулҳ ва ризояти миллӣ, новобаста аз мушкилот, дар натиҷаи чораҳои андешидаи Ҳукумати Тоҷикистон мамалакати соҳибистиқлоламон ба марҳалаи рушд ворид шуд ва самараи суръат бахшидани корҳои ободониву бунёдкориву созандагӣ ва татбиқи ислоҳоти фарогир дар ҳамаи соҳаҳо пешрафти бо суботи иқтисодиёт ба даст омада, сатҳи зинадагии мардум боло рафт.
Ҳамчун як шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон ифтихор аз ин Ватану миллат менамоям, ки дар даврони соҳибистиқлолӣ, Ваҳдати миллӣ ва фазои орому осоишта умр ба сар бурда, дар соҳаи маорифи миллӣ фаъолият дошта, аз неъматҳои бузурги Ватани аҷдодӣ ва биҳиштосо истифода мебарам.
Маҳз, дар даврони соҳибистиқлолӣ ва Ваҳдати миллӣ Ҳукумати кишварамон бо ҳидоятҳои бунёдии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ -Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тамоми захираву имкониятҳо ва саъю талоши худро ба иҷрои се ҳадафи стратегии давлат – таъмини истиқлолияти энергетикӣ, раҳоӣ аз бунбасти коммуникатсионӣ ва ҳифзи амнияти озуқаворӣ равона сохт, ки имрӯз натиҷаҳои назаррас ба бор оварда, ҷомеаи муосирамон аз он бархурдор буда, некӯаҳволии сокинони диёрамон дар раванди рушду таҳким қарор гирифтааст. Ва ҳоло ҳадафи чоруми стратегии давлат – саноатикунонии босуръати мамлакат бо ташаббус, иқдом ва ҳидоятҳои Пешвои муаззами миллат сарчашма гирифта, давра ба давра амалӣ шуда истодааст.
Агар ба гузашта бо чашми хираду тафаккури воло бингарему таҳлил намоем, мебинем, ки ҳамаи ин дастовардҳо, пеш аз ҳама, ҳосили талошҳо ва азму суботи шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошанд. Саҳифаҳои таърих бозгӯянд: солҳои 90-уми асри гузашта мардум раванди худшиносӣ ва худогоҳиро ба таври худ фаҳмиданд ва ин омил ба парокандагии ҷомеа оварда расонд ва ин таҳаввулот ба кишвари тозаистиқлоламон таъсири хулро расонд. Сабаби асоси он сатҳи пасти маърифати ҳуқуқӣ ва фарҳангию мафкураи маҳдуди мардум, боло гузоштани манфиати шахсиву гурӯҳӣ аз манофеи давлату миллат буд.
Он айём – давоми беш аз се сол ҳашт даври музокироти сулҳу суботи тоҷикон, бисту як мулоқоти расмиву даҳҳо вохӯриҳои ғайрирасмӣ анҷом дода шуданд, ки ҳадафи асосӣ таъмини сулҳу оромӣ, суботи сиёсиву иҷтимоӣ, ваҳдати миллӣ, ҳарчӣ зудтар ба Ватан баргардондани гурезаҳо ва сарҷамъ намудани миллати парешонгаштаи тоҷик буд. Имзои созишномаи истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ бори дигар ба ҷаҳониён собит намуд, ки тоҷикон дар ҳақиқат яке аз миллатҳои куҳанбунёду мутамаддину хирадманду фарҳангпарвар мебошанд.
Солҳои нахусти соҳибистиқлолӣ ва минбаъд дар ду даҳсолаи аввал мардуми тоҷик марҳалаҳои пурпечутоби таърихи навини худро паси сар намуда, дар ин раванд бо санҷишҳои зиёде рӯ ба рӯ гаштанд. Раво-раво аз буҳрони шадиди иқтисодии солҳои навадуми асри гузашта раҳоӣ ёфта, ба кишвари аз нигоҳи иқтисодӣ рушдёбанда табдил гардидани кишварамон ин ҳосили ваҳдату сарҷамъист.
Айни замон эҳсос мешавад: Тоҷикистони соҳибистиқлол бо рушди иқтисодию иҷтимоӣ мавқеи байналмилалии худро мустаҳкам намуд ва нуфузу ҷойгоҳи он дар равандҳои муосири ҷаҳонӣ баланд гашт, ки ҳамаи ин аз файзу баракати Ваҳдати миллист.
Бо чашми дил эҳсос менамоем, ки тӯли 25-соли Ваҳдати миллӣ барои миллати сарбаланду фарҳангпарвари мо марҳалаи бобарор ва пурифтихор буда, дар заминаи боэътимоди сулҳу оштии миллӣ ва заҳамату фаъолияти пурсамари сокинони мамлакат ҳазорҳо иншооти таъйиноти иқтисодиву иҷтимоӣ, фарҳангию варзишӣ, дар ин ҷараён садҳо ва садҳо муассисаҳои замонавии таҳсилоти миёнаи умумӣ ва томактабӣ ба истифода дода шуданд. Бунёди дигар иншоотҳо давом дорад, ки ин ҳама неъмати соҳибистиқлолӣ ва файзи Ваҳдати миллӣ мебошанд.
Дар ин масир ҳамчун маорифчӣ ҳамкасбони худро бар он даъват менамоям, ки дар шароити ҳассоси ҷаҳони муосир арзишҳои бузурги миллиро аз манофеи фардиву гурӯҳӣ боло гузорем ва дар пойдорию таҳкими суботи сиёсӣ, сулҳу Ваҳдати миллӣ саҳми муносиби хешро гузорем. Ҷавонону наврасони мо бояд аз файзу арзишҳои Ваҳдати миллӣ масъулияти бештаре бардоранд ва дар ин раванд омӯзгорон нақши арзанда дошта бошанд.
Кишвари азизи соҳибистиқлоли мо, ки дар раванди татбиқи ислоҳоти сиёсиву иҷтимоӣ ва иқтисодию фарҳангӣ қарор дорад, ба донишу нерӯи созандаи ҷавонон умед бастааст. Чунки ҷавонон дар шароити кунунӣ ба воқеияти сиёсӣ ва иқтисодиву иҷтимоии ҷаҳони муосир зудтар ва беҳтар ҳамоҳанг гардида, дар бунёди ҷомеаи шаҳрвандӣ саҳми ҳалкунанда гузошта метавонанд.
